Carl Blombaum 1917 - 1945

Het is begin 2007 als ik naar de stichting “Adoptie Graven Amerikaanse Begraafplaats Margraten” een mail stuur, ik wil graag een graf adopteren van een omgekomen geallieerde soldaat tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wellicht een vreemde move maar voor mij een logische. Vanwege mijn interesse in de historie van de Tweede Wereldoorlog ging ik regelmatig met de buurman “buur” met detectors op zoek naar sporen op plaatsen die de boeken zijn ingegaan, Ginkelse heide (dropping operatie Market Garden), Reichswald (slag om het Reichswald) etc.

Buur kon altijd precies vertellen welke legeronderdelen waar langs zijn gegaan en waar de slagen plaatsvonden. Het meest imposante vond ik altijd het Reichswald. Zichtbaar zijn nog steeds de talloze schuttersputten en commandoposten uit deze tijd alsmede bomkraters. Als we even aan het rusten waren keek ik in de stilte door de redelijk dichte begroeiing heen en probeerde mij een voorstelling te maken naar begin 1945 toen de slag plaats vond. Het moet geen pretje zijn geweest voor beide partijen. De geallieerde die oprukte zonder te weten wat er in dat bos aan vijanden verborgen was, de vijanden die zwaar onder vuur kwamen te liggen terwijl ze verschanst zaten.

Al binnen enkele weken kreeg ik bericht van de Amerikaanse begraafplaats en een certificaat van adoptie, het was een feit. Zijn naam was Carl Blombaum, 1e klas soldaat aangesloten bij het 774e tankbataljon geboren op 17 januari 1917 in Pennsylvania. Voorts stond op het certificaat dat hij op 11 april 1945 was omgekomen (KIA- Killed in Action) in de omgeving van het Ruhrgebied. Carl trad op 21 februari 1942 in dienst van het Amerikaanse leger, voor deze tijd werkte hij als klerenmaker in zijn thuisstad.

En dan rijzen de vragen op, wie was Carl Blombaum? Een zoektocht op internet volgde met vele tips om mijn zoekgebied te vergroten. Na een oproep op een site van de 83rd Infanterie Divisie kwam ik in contact met Cassie Blombaum, zij vertelde mij dat Carl haar overgroot oom was en vertelde mij onder andere dat de broer van Carl als enige van het gezin nog in leven was (inmiddels overleden). Veel informatie had zij niet, maar stuurde wel een 3-tal foto's waarop zijn ouders stonden afgebeeld, zijn broers en zus en een schilderijlijst met de medailles welke hij voor zijn inzet heeft gekregen, een emotioneel moment voor mij.

Aan de hand van zijn rangnummer en legeronderdeel schreef ik een mail naar "Department of The Army"  in Alexandria met het verzoek om informatie welke ik na enige weken tot mijn verbazing zeer gedetailleerd ontving. De gekopieerde documenten waren op sommige pagina’s niet van beste kwaliteit. In 1945 werden deze nog echt getikt op de oude typemachines waardoor de tand destijds delen van de teksten vervaagde. Wat ik kreeg was een volledig autopsierapport waarin stond omschreven welke lichaamsdelen er waren beschadigd en wat de doodsoorzaak was. Gedetailleerde omschrijving van hij bij zich droeg, sieraden, losgeld tot op de munt beschreven etc. Briefwisselingen tussen zijn moeder uit 1957 waarin zij vroeg waar haar zoon begraven lag. Deze informatie was bij Cassie nog niet bekend en deelde uiteraard de documenten met haar.

Carl behoorde tot de groep soldaten die uit de 7th Armored Division werden gehaald in 1943 om het 774 tank bataljon te vormen. Op 20 september 1943, na voltooiing van de woestijntraining in Californië bij de 7th Armored Division, werd het 1ste Battalion van het 31st Armored Regiment, samen met elementen van andere eenheden, aangewezen als het afzonderlijke 774th Tank Battalion. Na organisatie in Fort Benning, Georgia, verhuisde het bataljon begin november naar Camp Rucker, Alabama, en vertrok op 21 januari 1944 naar de Tennessee Manoeuvre Area.

Actie rapporten 774th tank bataljon

Op 15 maart ontving het bataljon tijdens manoeuvres waarschuwingsinstructies voor verplaatsing naar het buitenland. De voorbereidingen werden snel getroffen in Camp Campbell, Kentucky, maar de verscheping van tussenliggende "D" dag lieten tijd toe voor een maand training in de secundaire missie van Armor, die van indirect vuren.

Op 25 juni arriveerde het bataljon in Camp Shanks, New York en op 1 juli ging het aan boord van het troepenschip Domininion Monarch, op de tonen van muziek van een band. Het bataljon arriveerde op 12 juli in Schotland, nadat het de laatste paar mijlen door vijandelijke U-boten was achtervolgd, en arriveerde op de 15e in Barnstaple, Engeland, het nieuwe thuisstation van de 774th. De Blackcats werden onmiddellijk gealarmeerd voor een andere beweging en nadat ze waren toegewezen aan het Derde Amerikaanse leger, begon het zijn geautoriseerde gevechtsuitrusting te trekken.

Op 21 augustus verhuisde het bataljon naar POE in Portland Bay en scheepte in, trok op de 24e het kanaal over en ontscheepte op Utah Beach in de buurt van St.-Germain, Frankrijk op de 25e. De eerste missie van het 774th was om de rechterflank van generaal Patton te beschermen tijdens zijn doortocht door Frankrijk. Hier verleende het bataljon gepantserde ondersteuning bij het vergemakkelijken van de overgave van generaal Bothe-Hemmeling Elster en zijn 20.000 nazi-troepen bij Beaugency.

In oktober waren de Blackcats in Luxemburg ter ondersteuning van de infanterie bij het opruimen van steden langs de rivier de Moezel en werden ze ingezet in de secundaire missie om meer dan 11.000 indirecte beschietingen op Duitse bodem over de rivier te sturen.

Begin december trok het bataljon in het bloedige Hürtgenwald-front in Duitsland om de 83d Infanterie Divisie te ondersteunen bij het verdrijven van de vijand uit het gebied ten zuidwesten van Duren naar de rivier de Roer. 8 december markeerde de eerste fasen van de operatie. De moeilijkheden van deze aanval waren vanaf het begin duidelijk. De vijand had uitgebreid en strategisch mijnen ingezet in het hooggelegen gebied, waardoor hij directe vuurwapens kon gebruiken om naderingen naar de Roer te kanaliseren.

Op 10 december vielen compagnieën B en C respectievelijk de belangrijkste steden Gey en Strass aan en stuitten op felle tegenstand van vijandelijke tanks, hogesnelheids antitank kanonnen en mitrailleurvuur, mortieren en artillerievuur. Elementen van de twee compagnieën en infanterie slaagden erin de steden te bereiken, maar werden de drie volgende dagen bijna volledig afgesneden. Ze werden in beperkte hoeveelheden voorraden en munitie gebracht, onder dekking van de duisternis door tanks van A- en D-Compagnieën, over routes die opnieuw waren gemijnd en die onder constant geobserveerd artillerie- en mortiervuur ​​stonden. De verliezen aan tanks en manschappen waren groot, maar de ingenomen posities werden ondanks sterke tegenaanvallen behouden en tegen 16 december waren zowel Gey als Strass stevig beveiligd, met de volgende bekende verliezen voor de vijand: 286 doden en 553 gevangengenomen, 48 zware kanonnen en machinegeweren emplacementen vernietigd, 15 tanks of gepantserde auto's en veel diverse apparatuur ofwel gevangen genomen of vernietigd.

Omstreeks 3 december is er een document gepost aan zijn moeder Rose Blombaum dat Carl gewond is geraakt en zich heeft gemeld bij een hospitaal, het is mij echter onbekend wat de verwondingen waren.

Herstel en reorganisatie van het bataljon werd nu ondernomen terwijl de meeste pelotons nog bezig waren met de voortzetting van de operatie. Met veel pelotons teruggebracht tot elk 2 en 3 tanks, gingen ze tegen alle verwachtingen in om de steden Gurzenich, Berzbuir, Birgel en Winden in te nemen.

Alle elementen werden op 17 december gealarmeerd voor luchtverdediging vanwege het vijandelijke tegenoffensief en de toename van de vijandelijke luchtactiviteit. De volgende 7 dagen werd het gebied dag en nacht gepatrouilleerd voor vijandelijke parachutisten. Het bataljon blokkeerde kritieke wegpunten met vuur en alle verdachte personen werden verder uitgedaagd. De meeste tanks sloten zich in een nieuw gebied voor indirecte vuurmissies onder controle van veldartillerie. Andere elementen maakten verkenningen voor voorbereide ingegraven verdedigingsposities in hun respectieve sectoren.

Op 24 december werd het bataljon, minus "B" Company, toegevoegd aan de 104e Infanteriedivisie en vuurde indirect vuur af onder controle van de veldartillerie op de steden Duren, Karthaus, Kreuzaun en Merzenich, en dit ging de hele kerst en de volgende dag door.

Op 26 december keerde het bataljon terug naar de 83e Infanteriedivisie en werd opnieuw toegewezen aan het Eerste Leger, waarbij de volgende dag 62 mijl werd verplaatst, via Aken en Mondave Pont Du Bonne, naar een nieuw gebied in de buurt van Jeneffe, België. Vanaf deze datum tot 20 januari 1945 waren de Blackcats voortdurend bezig met het ondersteunen van infanterie in zowel defensieve als offensieve missies tegen de Duitsers bij hun doorbraak. Plannen riepen op tot aanvallen met de 83d vanaf de noordflank naar de "Ardennen".

Gedurende deze hele periode maakten ijzige wegen diepe sneeuw, mijnen en moeilijkheid van identificatie tankgevechten extreem gevaarlijk en beperkte vuur- en bewegingstactieken. Om een ​​van de vele soortgelijke missies te noemen: het 1e en 2e peloton van C Co begonnen op 12 januari een aanval op Petite-Langlir met 10 tanks en bereikten hun doel met 3 operationele.

Op 13 januari, tijdens een uiterst moeilijke missie om de vijand uit het Bois De Ronce te verdrijven, waarbij de commandopost van General Models werd ingenomen, kwamen twee vijandelijke soldaten met opgeheven handen naar voren. Toen ze dichterbij kwamen, bleken ze een bazooka-team af te schermen. De commandant van de voorste tank vuurde een kogel af op de groep en vernietigde het bazooka-team.

Het 774th, in de slag om de Ardennen, assisteerde de 83d Divisie bij de verovering van de volgende Belgische steden: Bihain, Petit-Langlir, Langlher, Honyelez, Longechamps, Bovigny en Courth. Tijdens hun verblijf aan de linie verzetten ze zich tegen elementen van acht vijandelijke divisies: de 2d, 9th, 130, 116 Panzer Divisies, 2d SS Panzer Divisies, 12th en 560th Volksgrenadiers.

Op 21 januari reisde het bataljon 52 mijl naar Longueville, België, waar het tot 1 februari onderhoud uitvoerde, apparatuur controleert en reorganiseert. Gedurende deze periode werden talrijke conferenties gehouden over de gevechtservaring van tanks die door infanterie werden gebruikt, en er werd intensief getraind in samenwerking met aanverwante infanterie-eenheden, om te werken aan een effectievere coördinatie voor toekomstige operaties.

Op 3 februari werd het hele bataljon ontheven van gehechtheid aan de 83e Infanteriedivisie en toegevoegd aan de 78e Infanteriedivisie, die 53 mijl naar Rotgen, Duitsland, verplaatste.

Tegen de 5 februari waren alle gevechtseenheden van het bataljon door de Siegfriedlinie-verdediging naar voren geschoven in posities met de 309e en 310e infanterieregimenten om een ​​grote aanval te lanceren, met als uiteindelijk doel de Schwammenaueldam, een essentiële sleutel tot verdedigingsposities in de Roer. Vallei ten zuiden van Düren. Deze enorme aarde dam hield een groot kunstmatig meer tegen, dat, als het volledig door de vijand zou worden vrijgegeven, ertoe zou leiden dat een groot deel van de vallei onder water zou komen te staan ​​en elke verdere opmars naar vijandelijk gebied aan dit front voor lange tijd zou stoppen. Het bewaken van de toegangen tot deze vitale dam was een gebied van enkele honderden vierkante mijlen, waarvan bekend was dat het defensief was voorbereid, en de onmiddellijke missie was om de vijand in dit gebied te vernietigen voordat vijandelijke ingenieurs hun plan konden uitvoeren om de dam op te blazen.

Van 6 februari tot 10 februari voerden de Blackcats, ter ondersteuning van de infanterie, een fel bevochten strijd om deze grond. Veel permanente vijandelijke versterkingen werden vernietigd door direct tankvuur. Het verzet van zware machinegeweren en handvuurwapens werd onder de voet gelopen en vijandelijke sterke punten op de hoge heuvels ten oosten van Schmidt werden verminderd door indirect vuur. De verliezen waren aanzienlijk, vooral in de buurt van Schmidt, waar veel mijnen waren, maar alle doelen werden genomen en bevriende ingenieurs bereikten met succes de controletorens van de dam en meldden geen schade, behalve dat kleppen in de open positie waren vastgelopen, waardoor een deel van het grote water door een geheime sluisdeur. Zelfs dit was voldoende om de rivier gedeeltelijk onder water te zetten en haar snelheid te verhogen tot voorbij het punt waar ze onder gevechtsomstandigheden kon worden overbrugd. Tijdens de rest van februari wachtte het bataljon op de westelijke oever van de Roer, onder dagelijks vijandelijk artillerievuur, versterkingen trainend en uitrusting gereedmakend voor de oversteek. De Assault Gun en Motor pelotons hielden zich meer dan bezig met het afvuren van meer dan 1850 schoten op waargenomen vijandelijke doelen gedurende deze periode.

Op 1 maart stak het bataljon de Roer over en sloot bij Nideggen, verschillende pelotons sprongen er direct van de tanks in de oprit naar de Rijn. Op die glooiende vlaktes waren de tanks in hun element en in de acht dagen van deze snel bewegende operatie werd het 774th gecrediteerd met het assisteren van infanterie bij het innemen van 23 steden, het gevangennemen van honderden gevangenen en het vernietigen van een groot aantal vijandelijke kanonnen en voertuigen. Op 9 maart staken de eerste eenheden van het bataljon de historische Rijn over op de gedeeltelijk afgebroken Luedendorf-spoorbrug bij Remagen.

Op 10 maart werden de achterste elementen van het bataljon overgezet, omdat ze de brug niet konden gebruiken vanwege bijna onophoudelijke luchtbombardementen en een intense concentratie van vijandelijke artillerie die wanhopig probeerde onze kleine greep op de oostelijke oever van de rivier te vernietigen. Een vrachtwagen van de Service Company, geladen met munitie, had een voltreffer gekregen toen hij de brug verliet en ging in vlammen op. Tegen 14:00 bevond het hele bataljon zich op de oostelijke oever, zeker onder zwaar artillerievuur, maar daar was het eerste afzonderlijke tankbataljon klaar voor actie om dit lang gezochte en gevochten doel te bereiken. In de gedenkwaardige dagen van 11 maart tot 21 maart vochten de 774e tanks en de 78e infanterie samen wanhopig om de noordkant van het bruggenhoofd van Remagen vast te houden en te vergroten. Onmiddellijk nadat ze waren overgestoken, waaierden de pelotons uit met hun respectievelijke infanterie-eenheden en reikten die eerste nacht zo ver noordelijk als Honnef en oostwaarts naar Kalenborn.

Bij Kalenborn werd de vijand voorbereid met op de tank gemonteerde 88 's die op strategische posities waren gegraven en die alle toegangen tot de stad en hun beroemde snelweg leidden. De infanterie werd keer op keer teruggedreven door het vernietigende vuur, en met zware verliezen. De tanks gingen alleen verder, maar met hoge snelheid sloegen granaten in zodra ze de bescherming van de beboste gebieden buiten de stad verlieten. Er waren vier dagen van voortdurende en felle aanvallen nodig om de Tiger tanks van de Duitsers uit hun legers te verdrijven. Tanks die dachten dat ze geen kans hadden om er levend door te komen, bleven daar vechten, met alle vaardigheid en lef die vier maanden strijd hadden opgeleverd. Een heel peloton tanks was niets anders dan verwrongen en verkoolde hopen metaal. Veel van de mannen kropen om veiligheid plaats in te nemen in nieuwe tanks die haastig naar boven werden gebracht, en Kalenborn viel.

Vanaf hier reed het bataljon verder om steden langs de oever van de Rijn in te nemen, zo'n 34 in totaal, waarbij meer dan 1000 vijanden gevangen werden genomen en 700 vijanden werden gedood.

Tegen de 21e was het bruggenhoofd, dat zich ongeveer 20 mijl langs de oostelijke oever van de Rijn uitstrekte tot een diepte van 6 tot 12 mijl, stevig beveiligd. Er was nu ruimte voor de grote gepantserde troepen om binnen te komen en hun gewicht te laten voelen. Elke Blackcat-tank wist, waar de eer ook valt, dat deze kostbare overwinning grotendeels mogelijk werd gemaakt door het leven van zijn kameraden, door slapeloze nachten en pijnlijke dagen, door de strijdlustige harten en ontembare geest van mannen van het 774e Tankbataljon.

Met een paar dagen voor onderhoud en rehabilitatie kreeg het bataljon de opdracht, samen met de 78th Infanterie, om de lange Sieg-rivierflank te beschermen voor de rit van het Eerste Leger naar het hart van Duitsland, de rit die hun eigen inspanningen mogelijk hadden gemaakt. Ze legden rookgordijnen, vuurden indirect op doelen aan de overkant van de rivier, zetten wegversperringen op en brachten op deze wijze een psychologische oorlogsvoering tot stand.

Op 5 april had de plotselinge zwaai van het Eerste Leger naar het noorden contact gemaakt met eenheden van het Negende Leger, waardoor de omsingeling van het grote industriële gebied van het Ruhrgebied was voltooid en ten minste twee vijandelijke legers, waaronder verschillende pantserdivisies, waren gevangen.

Op 6 april staken de Blackcats de Sieg over en was de tiendaagse slag om de Ruhr-pocket begonnen. Hun missie was om zoveel mogelijk omsingelde vijanden te vernietigen, hun middelen om oorlog te voeren te vernietigen of te veroveren en de duizenden krijgsgevangenen, waaronder veel Amerikanen, te bevrijden. Hoe goed die missie werd volbracht, blijkt het beste uit het feit dat de 78th Infanterie, met steun van de 774th Tanks, meer dan 47.000 vijandelijke soldaten veroverde in hun bliksemactie door de zuidelijke sector van de pocket.

Op 11 april 1945, wordt de Stuart M5 Light Tank van Carl Blombaum tijdens een actie bij Lantenbach getroffen door een bazooka, samen met twee meestrijdende kameraden komt zijn toch voor onze vrijheid tot een einde.

Carl werd tijdelijk begraven in Bruena (Duitsland) in een tijdelijk ingerichte begraafplaats. Na de bevrijding werden de lichamen waaronder die van Carl tussen 9 juli en 8 augustus 1945 in motor konvooien naar de militaire begraafplaats Margraten vervoerd. Standaard eis was dat Amerika haar overleden soldaten niet op vijandelijk gebied begroef. De naaste familie van soldaten begraven in het buitenland had in 1946/47 de mogelijkheid om repatriëring van het lichaam en de begrafenis in de VS te verzoeken. De naaste familie van Carl koos ervoor dat hij begraven zou blijven in Margraten.

Mijn doel is de gedachten aan Carl Blombaum en al die omgekomen soldaten die hun leven voor de vrijheid hebben gegeven levend te houden. Mannen en vrouwen die nog nooit in Europa zijn geweest, die de mensen nooit hebben gekend maar wel vochten voor onze vrijheid van onze kinderen, het grootse offer gaven die een mens kan geven, zijn leven. Laten wij in vrijheid blijven leven en hun strijd voortzetten in de huidige samenleving. Hun offer mag nooit voor niets zijn geweest.

Strijdend voor onze vrijheid, zijn leven gegeven voor onze vrijheid!! Carl rust samen met 8301 medestrijders op de militaire begraafplaats Margraten.

Mocht u ooit een bezoekje brengen aan de Amerikaanse begraafplaats op Margraten, ga dan ook even bij Carl langs, hij ligt op veld G rij 5 grafnummer 26.

Met speciale dank aan Cassie Blombaum en Willem Doms